Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Duo Reges: constructio interrete. Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quo modo? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Quoniamque non dubium est quin in iis, quae media dicimus,
sit aliud sumendum, aliud reiciendum, quicquid ita fit aut
dicitur, omne officio continetur.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non
potest.

Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nemo igitur esse beatus potest. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Si enim ad populum me vocas, eum.

Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.
Cave putes quicquam esse verius.
Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;
Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.
Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;
Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.
Esse enim, nisi eris, non potes.
Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Is cum arderet podagrae doloribus visitassetque hominem Charmides Epicureus perfamiliaris et tristis exiret, Mane, quaeso, inquit, Charmide noster;

Bork: Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
ALIO MODO.: Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.
Tu quidem reddes;: Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Negare non possum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed quod proximum fuit non vidit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.